Eerste week

Eindelijk, het eerste berichtje van mij. De eerste week is echt voorbij gevlogen! We hebben al zoveel gedaan en gezien, dat ik niet eens even tijd heb gehad om mijn ervaringen hier te kunnen plaatsen.
In het Bed & Breakfast, waar wij verblijven, hebben we (nog) geen internet. Het internetten doe ik dus op de hospice, waar we werken, of bij Lynette thuis.

Vrijdag 4 maart kwamen we aan op het vliegveld in Johannesburg. Bij de aankomsthal stonden Albrie en Roos al op ons te wachten. Onderweg naar Viljoenskroon zagen we al snel het grote verschil tussen de blanke en de zwarte mensen hier. Eenmaal in Viljoenskroon aangekomen werd dit verschil nog duidelijker. De zwarte mensen leven in de township Rammulotsi. Dit township bestaat veelal uit hutjes van golfplaten en enkele huizen van steen. De blanke mensen wonen hier in grote villa's, wat misschien een halve kilometer van de township afligt.
Ook het BB ligt maar een paar meter van dit township af. Een raar idee, wij hebben hier alles en een paar meter verderop hebben de meeste mensen niet eens een wc!

De volgende dag, zaterdag 5 maart, hebben we al met verschillende mensen kennis gemaakt. ’s Avonds zijn we naar een 'braai' geweest bij wat Zuid-Afrikaanse jongeren. Een braai van hier is net zoiets als een barbecue in Nederland. De volgende ochtend zaten we netjes in de kerk. De liedjes in het begin klonken best leuk. Helaas konden we van de rest van het kerkgebeuren weinig verstaan en werd het een lange zit. ’s Middags zijn we lekker wezen zwemmen bij Lynette.

Maandag 7 maart was onze eerste dag op de hospice. Chris, de manager, heeft ons eerst een kleine rondleiding gegeven. De hospice bestaat uit verschillende groepen. De zozo’s is de jongste groep, hier komen kinderen vanaf 0 t/m ongeveer 3 jaar. Dan is er de daycare, deze bestaat uit twee groepen. Namelijk een groep van kinderen rond de 4 a 5 jaar en een groep van kinderen rond de 6 a 7 jaar.
De jongste kinderen waren in het begin erg afwachtend. Sommige van hen hadden nog nooit een blank persoon gezien en begonnen te huilen!
De wat oudere kinderen waren erg enthousiast, renden op ons af, wilden opgetild en geknuffeld worden en het liefst helemaal nooit meer losgelaten worden. Allemaal probeerden ze een plekje bij je te veroveren en al gauw zaten er zo twintig kinderen om me heen.
Het was een erg indrukwekkende dag!

Op de hospice werken maar weinig mensen, de kinderen hebben dus minimale begeleiding en zitten in kleine ruimtes. Soms wel met 46 kinderen in een veel te klein lokaaltje! Regelmatig ontstaan er dan ook ruzies tussen de kinderen. Gedurende de week hebben we verschillende activiteiten ondernomen met de kinderen. Tijdens het buitenspelen hebben we fietsjes gepakt, ze kregen stoepkrijt en we gingen springtouwen. De kinderen werden hier zo enthousiast van! Ook hebben we een stoelendans gedaan. Het enthousiasme straalde er vanaf en ook de medewerkers daar genoten zichtbaar. Dit deed ons natuurlijk heel goed, vooral door de moeilijke momenten die er af en toe zijn. De vrijdag hebben we de kinderen van de daycare in bad gedaan. Ja alle 46.. wat hadden wij het heet, maar de kinderen waren weer helemaal schoon! Hoewel de kinderen maar kort in bad konden zitten, genoten ze ook hier erg van!

Vanaf dinsdag heeft Chris ons elke dag meegenomen naar de township. ’s Morgens reden wij de taxi’s achterna, zo kregen wij een indruk hoe de kinderen opgehaald worden. ’s Middags gingen we bij de kinderen thuis op bezoek. Veel kinderen hebben geen ouders meer en worden opgevoed door oma, opa, zus of iemand die hen ‘geadopteerd’ heeft. De township bestaat uit verschillende area’s. Elke dag hebben we een andere area bezocht. Ook dit was een hele ervaring. Binnen de township bestaan ook weer verschillen. De een heeft een huis van steen, de ander een hutje wat gebouwd is van golfplaten en papier, zonder ramen. In sommige van deze hutjes leven soms wel tien mensen, waarin twee bedden staan en waar geen elektriciteit, water etc. is!

Van maandag t/m vrijdag hebben we dus gewerkt op de hospice. Het was een indrukwekkende, heftige en vermoeiende week. We waren dan ook wel toe aan weekend!
Zaterdagochtend zijn we naar de golfbaan geweest, waar we een echt Afrikaans ontbijt kregen. Dit bestond uit gebakken eieren, vlees een soort pap en dat allemaal heel erg vet. Sowieso vind ik dat niet lekker en al helemaal niet ’s morgens om half 9!
’s Middags was het weer erg warm en zijn we weer lekker bij Lynette wezen zwemmen.
Daarna werden we opgehaald door een paar jongeren die we de zaterdag daarvoor ontmoeten hadden. Met z'n vieren zaten we achterin zijn bakkie (auto met laadbak). We zijn naar zijn boerderij geweest en hebben daar leren schieten met een buks van 80 meter afstond op een blik en guess what; we schoten allemaal raak! ’s Avonds weer een soort braai bij hen gehad.
Vanmorgen zijn we weer naar een kerk geweest. Dit keer naar een kerk in de township. Wij noemen het een “halleluja kerk”, zo’n kerk net als in de film Sister Act. En dit was precies zo’n kerk! Bij binnenkomst waren de mensen al aan het zingen. Er werd benoemd dat er wat Nederlandse meisjes in de kerk zaten en daarom praten zij vandaag ook in het Engels, zodat wij het ook kunnen volgen. Iedereen moest gaan staan en toen begon de gezelligheid! Heel de kerk was aan het zingen en dansen. Zo leuk om te zien!
Opvallende was dat er in de kerk die wij de vorige zondag bezocht hadden, alleen maar blanke mensen waren. In deze kerk waren alleen maar zwarte mensen, met ons als uitzondering en de twee jongens met wie wij daarheen zijn geweest.

Vanaf morgen, maandag 14 maart, gaan we met Lynette en Abrie, op safari. We zullen naar de Pilanesberg gaan en naar Sun City, erg veel zin in! Vrijdag komen we weer terug. Na die tijd zal ik proberen hier weer een berichtje te plaatsen om jullie op de hoogte te houden.

Mijn nummer gebruik ik tijdelijk niet meer, jullie kunnen mij nu bereiken op mijn Afrikaanse nummer: 027-724195455.

Tot snel!