Week 4
Door: Dionne
Blijf op de hoogte en volg Dionne
07 April 2011 | Zuid-Afrika, Viljoenskroon
Maandag 28 maart was het weer tijd om naar de hospice te gaan. Alle spullen die we het weekend daarvoor gekocht hadden, hebben we daar uitgeladen. De bedmobielen hebben we de ochtend meteen opgehangen.
Alle kinderen, behalve de baby’s, hebben we die dag geschminkt. De meeste kinderen vonden het erg leuk en keken dan ook vol trots in de spiegel. Anderen vonden het nog spannend en wisten niet goed hoe te reageren.
Ook de wipschommel hebben we geïntroduceerd en de speelmat op de zozo groep neergelegd. Ook daar hebben de kinderen veel plezier mee gehad.
De andere groep (Davida Daycare) hebben we nog gelaten bij wat het is, omdat de vloer er nog in moet komen te liggen. Ja, na het idee om de hele ruimte te schilderen, kwam het idee om de ruimte dan maar helemaal opnieuw op te knappen!
Tijdens het buitenspelen hadden we maar weer eens de fietsen erbij gepakt. En opnieuw was het een drama bij de schuur. Alle kinderen duwen, trekken om een fiets te kunnen bemachtigen. Wat uiteindelijk veroorzaakte dat veel kinderen aan het huilen waren. Op deze momenten is de taal echt een barrière. Het duidelijk maken van rustig wachten wordt beloond, maar ook het samenspelen en omstebeurt met de fiets spelen kunnen we niet uitleggen, waardoor de chaos alleen maar erger wordt.
Dinsdagochtend zijn we op bezoek geweest bij een meisje van de hospice, die al twee dagen niet meer was geweest. Samen met Chris zijn we naar de township Rammulotsi gereden. Helaas was ze niet thuis. Na een stukje rijden kwamen we haar gelukkig tegen op de rug van haar moeder, samen met haar zus. Moeder vertelde dat een arts al haar tanden heeft getrokken vanwege een ontstoken tandvlees… Onvoorstelbaar!
Tegen lunchtijd zijn we weer samen met Chris naar de township gereden. Aan de allerarmste mensen werd daar soep uitgedeeld, wat zich elke dinsdag en donderdag herhaald. Alle mensen stonden netjes in een rij, geen een die duwde of trok om voor te dringen. Drie mensen hebben uiteindelijk geen soep gekregen, omdat er tekort was. Drie grote emmers waren klaargemaakt, alles op. Chris vertelde dat ze nog aan het experimenteren zijn en dat zij nooit weten hoeveel mensen er komen om soep te halen. Een volgende keer zal er dus meer soep gemaakt worden.
Op woensdag zijn we in de ochtend eerst op het werk van Lynette geweest. Daarna zijn we samen met Chris bij de naaiacademy gaan kijken. Dit is een project opgezet voor mensen waarin zij de gelegenheid krijgen om te leren naaien en waarvan de opbrengst van de daar gemaakte kleding de hospice ten goede komt. Die dag hebben we het zwembad nog opgezet, zodat deze de volgende dag gebruikt zou kunnen worden en verder een lekker dagje met de kinderen gehad.
En het meisje dat we die dag ervoor gezocht hadden in de township was er weer. Het bleek dat niet alle tanden getrokken zijn, gelukkig maar!
's Avonds hadden we een 'afscheidsetentje' voor Marloes, Monique en Martina bij Lynette thuis.
Donderdag kwamen we op de hospice en wie zagen we daar.. Pule! Hij was eindelijk uit het ziekenhuis en zag er goed uit, helemaal opgeknapt!
Die dag hebben alle kinderen van de Davida Daycare gezwommen in ons zwembad. De kinderen genoten zichtbaar! Na het badderen kreeg elk kind weer een schone onderbroek aan. Sommige kinderen hadden voor het zwemmen niet eens een onderbroek aan, dus zij waren helemaal blij met hun nieuwe onderbroek! Velen lieten deze dan ook vol trots aan iedereen zien.
In de middag ben ik toch maar naar de dokter geweest, voor mijn oog. Al vanaf het begin dat ik hier ben, heb ik last van een rood oog. Helaas is dit niet meer weggetrokken, begint steeds meer te jeuken, te irriteren etc. dus een bezoekje aan de dokter leek verstandig. Het blijkt dat ik een infectie/virus van een kind van de hospice heb opgelopen. Heb er nu een zalfje voor, hopelijk gaat het snel over.
’s Avonds hebben we bij het b&b gebarbecued als afscheid van Monique, Martina en Marloes.
Vrijdagochtend kwamen Marloes, Monique en Martina afscheid nemen van de kinderen op de hospice. Een paar uur later vertrokken zij namelijk naar Johannesburg, om daar op het vliegtuig terug naar Nederland te stappen.
Na het vertrek zijn Maartje en ik weer terug naar de hospice gegaan. Chris vroeg meteen of wij mee wilde gaan naar de township. Er was al een paar dagen een jongen van de hospice vermist. Vrijdagochtend om 10uur werd Chris gebeld dat hij in de kliniek terecht was gekomen. Hij heeft hem meteen opgehaald en weer naar de hospice gebracht. 's Middags zijn we met Chris naar de township gereden. Het 'huis' van het jongetje is helemaal afgebrand. Het blijkt dus dat die moeder van het jongetje hem samen met zijn zusje, van een paar maanden, heeft opgesloten. Brandstof om het huis heeft gegooid en toen aangestoken. Buren hadden de brand natuurlijk al snel in de gaten. De jongen heeft niks (behalve waarschijnlijk een groot trauma) en zijn zusje zit helemaal in het verband, door alle brandwonden. Oma woont ook bij hen in huis, maar zij was op dat moment werken. Moeder is nu spoorloos, zij wordt niet gearresteerd omdat ze te ziek is. Grote kans dus dat zij haar kinderen op gaat zoeken en alsnog een poging waagt. Nu blijven oma en de kinderen ergens bij familieleden/vrienden. Wij hebben vrijdag spullen van de hospice gebracht als dekens, kleren, eten etc. Het was enorm schrikken en geen fijn gevoel om het kind vrijdag in de bus naar 'huis' te laten stappen.
Verder hebben we die avond een surpriseparty gehad, waarbij we verkleed moesten. Natuurlijk heb ik geen verkleedkleren meegenomen, dus hebben we maar schorten en handschoenen op de hospice gepakt, tafelkleed omgedaan en een kussensloop om ons hoofd.. wc borstel erbij en toen was ik schoonmaakster!
Het weekend hebben Maartje en ik het lekker rustig aangedaan. Zaterdag zijn we samen met Lynette en haar familie wezen shoppen in Potchefstroom. En ’s avonds bij hen gegeten.
En zondag hebben we helemaal weinig uitgevoerd. Wel de was gedaan, aangezien kleren worden verpest of kwijtraken wanneer ik deze meegeef om te laten wassen.
Tot volgende week!
Alle kinderen, behalve de baby’s, hebben we die dag geschminkt. De meeste kinderen vonden het erg leuk en keken dan ook vol trots in de spiegel. Anderen vonden het nog spannend en wisten niet goed hoe te reageren.
Ook de wipschommel hebben we geïntroduceerd en de speelmat op de zozo groep neergelegd. Ook daar hebben de kinderen veel plezier mee gehad.
De andere groep (Davida Daycare) hebben we nog gelaten bij wat het is, omdat de vloer er nog in moet komen te liggen. Ja, na het idee om de hele ruimte te schilderen, kwam het idee om de ruimte dan maar helemaal opnieuw op te knappen!
Tijdens het buitenspelen hadden we maar weer eens de fietsen erbij gepakt. En opnieuw was het een drama bij de schuur. Alle kinderen duwen, trekken om een fiets te kunnen bemachtigen. Wat uiteindelijk veroorzaakte dat veel kinderen aan het huilen waren. Op deze momenten is de taal echt een barrière. Het duidelijk maken van rustig wachten wordt beloond, maar ook het samenspelen en omstebeurt met de fiets spelen kunnen we niet uitleggen, waardoor de chaos alleen maar erger wordt.
Dinsdagochtend zijn we op bezoek geweest bij een meisje van de hospice, die al twee dagen niet meer was geweest. Samen met Chris zijn we naar de township Rammulotsi gereden. Helaas was ze niet thuis. Na een stukje rijden kwamen we haar gelukkig tegen op de rug van haar moeder, samen met haar zus. Moeder vertelde dat een arts al haar tanden heeft getrokken vanwege een ontstoken tandvlees… Onvoorstelbaar!
Tegen lunchtijd zijn we weer samen met Chris naar de township gereden. Aan de allerarmste mensen werd daar soep uitgedeeld, wat zich elke dinsdag en donderdag herhaald. Alle mensen stonden netjes in een rij, geen een die duwde of trok om voor te dringen. Drie mensen hebben uiteindelijk geen soep gekregen, omdat er tekort was. Drie grote emmers waren klaargemaakt, alles op. Chris vertelde dat ze nog aan het experimenteren zijn en dat zij nooit weten hoeveel mensen er komen om soep te halen. Een volgende keer zal er dus meer soep gemaakt worden.
Op woensdag zijn we in de ochtend eerst op het werk van Lynette geweest. Daarna zijn we samen met Chris bij de naaiacademy gaan kijken. Dit is een project opgezet voor mensen waarin zij de gelegenheid krijgen om te leren naaien en waarvan de opbrengst van de daar gemaakte kleding de hospice ten goede komt. Die dag hebben we het zwembad nog opgezet, zodat deze de volgende dag gebruikt zou kunnen worden en verder een lekker dagje met de kinderen gehad.
En het meisje dat we die dag ervoor gezocht hadden in de township was er weer. Het bleek dat niet alle tanden getrokken zijn, gelukkig maar!
's Avonds hadden we een 'afscheidsetentje' voor Marloes, Monique en Martina bij Lynette thuis.
Donderdag kwamen we op de hospice en wie zagen we daar.. Pule! Hij was eindelijk uit het ziekenhuis en zag er goed uit, helemaal opgeknapt!
Die dag hebben alle kinderen van de Davida Daycare gezwommen in ons zwembad. De kinderen genoten zichtbaar! Na het badderen kreeg elk kind weer een schone onderbroek aan. Sommige kinderen hadden voor het zwemmen niet eens een onderbroek aan, dus zij waren helemaal blij met hun nieuwe onderbroek! Velen lieten deze dan ook vol trots aan iedereen zien.
In de middag ben ik toch maar naar de dokter geweest, voor mijn oog. Al vanaf het begin dat ik hier ben, heb ik last van een rood oog. Helaas is dit niet meer weggetrokken, begint steeds meer te jeuken, te irriteren etc. dus een bezoekje aan de dokter leek verstandig. Het blijkt dat ik een infectie/virus van een kind van de hospice heb opgelopen. Heb er nu een zalfje voor, hopelijk gaat het snel over.
’s Avonds hebben we bij het b&b gebarbecued als afscheid van Monique, Martina en Marloes.
Vrijdagochtend kwamen Marloes, Monique en Martina afscheid nemen van de kinderen op de hospice. Een paar uur later vertrokken zij namelijk naar Johannesburg, om daar op het vliegtuig terug naar Nederland te stappen.
Na het vertrek zijn Maartje en ik weer terug naar de hospice gegaan. Chris vroeg meteen of wij mee wilde gaan naar de township. Er was al een paar dagen een jongen van de hospice vermist. Vrijdagochtend om 10uur werd Chris gebeld dat hij in de kliniek terecht was gekomen. Hij heeft hem meteen opgehaald en weer naar de hospice gebracht. 's Middags zijn we met Chris naar de township gereden. Het 'huis' van het jongetje is helemaal afgebrand. Het blijkt dus dat die moeder van het jongetje hem samen met zijn zusje, van een paar maanden, heeft opgesloten. Brandstof om het huis heeft gegooid en toen aangestoken. Buren hadden de brand natuurlijk al snel in de gaten. De jongen heeft niks (behalve waarschijnlijk een groot trauma) en zijn zusje zit helemaal in het verband, door alle brandwonden. Oma woont ook bij hen in huis, maar zij was op dat moment werken. Moeder is nu spoorloos, zij wordt niet gearresteerd omdat ze te ziek is. Grote kans dus dat zij haar kinderen op gaat zoeken en alsnog een poging waagt. Nu blijven oma en de kinderen ergens bij familieleden/vrienden. Wij hebben vrijdag spullen van de hospice gebracht als dekens, kleren, eten etc. Het was enorm schrikken en geen fijn gevoel om het kind vrijdag in de bus naar 'huis' te laten stappen.
Verder hebben we die avond een surpriseparty gehad, waarbij we verkleed moesten. Natuurlijk heb ik geen verkleedkleren meegenomen, dus hebben we maar schorten en handschoenen op de hospice gepakt, tafelkleed omgedaan en een kussensloop om ons hoofd.. wc borstel erbij en toen was ik schoonmaakster!
Het weekend hebben Maartje en ik het lekker rustig aangedaan. Zaterdag zijn we samen met Lynette en haar familie wezen shoppen in Potchefstroom. En ’s avonds bij hen gegeten.
En zondag hebben we helemaal weinig uitgevoerd. Wel de was gedaan, aangezien kleren worden verpest of kwijtraken wanneer ik deze meegeef om te laten wassen.
Tot volgende week!
-
07 April 2011 - 15:41
Anja:
Ha Dionne,
Poeh wat een indrukken vooral dat van die brandstichting door moeder. Je moet toch wel radeloos zijn om zo iets te doen. Dat zijn de minder leuke dingen meid maar ook die horen erbij helaas.
Helaas zijn we er niet als jij aankomt op schiphol (3 mei) we vertrekken een dag later hebben we gisteren gehoord. Wel heel erg jammer.
Liefs,
Anja -
07 April 2011 - 18:59
Mama:
Hoi, Dionne
Ik was niet zo snel met reageren, lag nog languit op de bank. Je hebt er weer een flink verhaal van gemaakt. Veel meegemaakt, we zullen de foto''s er weer bij zoeken. Vandaag komen er nieuwe meisjes uit Nederland, ik hoop dat jullie het samen goed kunnen vinden . Het blijft maar regenen daar he? Wij hebben redelijk mooi weer. Als je straks weer thuis bent, weet ik wat je gaat doen: SCHOPPEN!!!!!! Dus Luc, trek je wandelschoenen maar aan. Veel liefs, mama -
07 April 2011 - 19:02
Mama:
ik bedoelde dus shoppen ,natuurlijk -
07 April 2011 - 22:37
Anneke Vd Brandt:
Dionne, wat een mooie, leuke, spannende, heftige verhalen! Hoe dan ook, geniet van alles: het primitieve leven, het ongedierte en (eng) gedierte, je omgeving en vooral "je" kinderen. Je zult ze vreselijk missen als je weer in het luxe westerse leven bent! Succes in moeilijke tijden, maar vooral veel plezier als je ziet dat ze lachen! X Anneke -
08 April 2011 - 10:05
Malon:
Hoi meis!
Je maakt steeds weer wat bijzonders mee, lees ik! Ben stiekem toch wel een beetkje jaloers als ik het zo allemaal lees en cker de foto's van de kinderen.. :) Lieff!!
Hier is het weer wel aardig, lekker zonnetje zo nu en dan! Verder druk met stage/opdrachten e.d. Pff..ben toe aan vakantie! :)
Als je terug bent gaan we snel weer op stap samen, gezellig!
Nou geniet lekker daar, want de tijd vliegt!!!
Dikke knuf xx -
08 April 2011 - 13:14
Agnes:
Hoi dionne het gaat er steesds gezelliger uitzien bij jullie prachtig opgeknapt! Leuk dat we steeds meer kunnen lezen over wat je daar allemaal doet en meemaakt! En wat een geweldige fotos staan er op de site dat geeft toch een andere indruk bij de verhalen. Hopelijk gaat het met je oog snel weer beter! Zoals ik lees zullen de resterende 25 dagen ook nog wel snel omvliegen. Groetjes xx geniet er nog van Agnes en Fam.
Ps je broertje mist je nog niet zo erg maar blijft goed op de hoogte! -
08 April 2011 - 17:48
Luc:
haha, ik zet de wandelschoene dan wel vast klaar! ben ook al een mooi stadje aan het uitzoeken! haha
maar stuk, heel veel pelzier nog daar! Je doet het hartstikke goed! Hoop dat het met je ontstoken oogje snel beter gaat en dat je OPTIMAAL kan genieten en leren van alles en iedereen om je heen! Hier gaat alles zijn gangetje, je mist hier niks! (behalve... hahaha)
maak er nog wat van en veel plezier met de nieuwe meiden!
tot snel!
Liefs Luc en Fem -
08 April 2011 - 18:49
Papa:
hoi Dionne,
ik heb weer een aantal foto's op de site gezet. Het is wel lastig om een selectie te maken daar alle foto's wel iets hebben.
Heerlijk om te zien hoe de kinderen genieten van de spulletjes maar ook om te zien hoe jij hier van geniet! Je doet goed werk daar.
Hopelijk gaat het weer wat beter met de kinderen uit het afgebrande huis. Dat zijn gebeurtenissen waar je niet op zit te wachten. Maar je kunt je zinnen ook wel verzetten daar, zo te zien aan de foto's als werkster.
Groetjes xxx -
12 April 2011 - 11:29
Marijke Van Raaij:
Hi Dionne,
Even 'n berichtje uit Schagen. Was 16 maart met oma bij Bert en Carmen en heb daar de 1e reisverslagen en foto's gezien. Wat 'n indrukken, ervaringen en avonturen maken jullie mee. De foto's en je uitgebreide verhalen geven 'n klein beeld van wat je meemaakt daar. Ik vind het harstikke top dat je je steentje bij kan dragen aan de leefomstandigheden van die kleine kinderen. Wat 'n schatjes!!
Hopenlijk gaat het met je oog weer wat beter.
Voor de komende tijd nog heel veel succes en vooral ook genieten!
lieve groetjes,
Marijke en Ton -
17 April 2011 - 07:01
Marie-Anne:
Wat doen jullie geweldige dingen voor die kleine kinderen. Wat kleurig is het huis geworden en je ziet ze genieten van het zwembad. Leuk. Geniet van de twee weken die je nog hebt , de kindjes gaan jou niet zomaar vergeten.
Tot over twee weken
Liefs Marie-Anne en Rob
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
