Week 7
Door: Dionne
Blijf op de hoogte en volg Dionne
26 April 2011 | Zuid-Afrika, Viljoenskroon
Afgelopen week een raar weekje gehad. Zondag op maandag had Eefje weer bij Lynette geslapen. ’s Morgens werden we gebeld en is Danique meteen naar Lynette gegaan; Eefje werd opgenomen in het ziekenhuis. Eefje was uitgedroogd en had een virus opgelopen. Die nacht is zij samen met Danique in het ziekenhuis gebleven.
Sophia, een moeder van de zozo’s, kwam mij in de ochtend roepen om te komen kijken; alle kinderen waren aan het krijten op het krijtbord. Heel blij en trots liet zij mij dit zien en vertelde dat de kinderen hun naam aan het leren schrijven waren … Die opdracht is dan weer wat te hoog gegrepen voor peuters, maar ze doet in ieder geval iets met mijn programma!
Dinsdag ben ik alleen met Jolijn naar de hospice gegaan; Maartje voelde zich ook niet goed en Eefje en Danique waren nog in het ziekenhuis.
Samen hebben we de kinderen van de zozo’s en de baby’s in bad gedaan. En bij ongeveer elk kind waarbij ik de luier uit deed, zat ook ik onder de diarree!
’s Avonds kwamen Maggie, haar man, kinderen en de oppas ons ophalen om Eefje in het ziekenhuis in Klerksdorp te bezoeken. Zij moest nog een nachtje blijven en Danique is met ons weer mee naar huis toegegaan.
Dinsdag op woensdag is ook Maartje erg ziek geworden. Eenmaal bij de dokter geweest, bleek dat ook Maartje een virus had opgelopen, dezelfde als Eefje.
Op de hospice kwam Sophia naar me toe met de vraag: “Can you help me?”. Zij ging ergens in een ander ruimte poetsen en het bleek dus dat ik de zozo groep van haar over moest nemen. Erg leuk, maar wel lastig als je nog steeds de Sotho taal van de kinderen niet kent. Maar uiteindelijk, na veel gebaren, heb ik toch alle 16 peuters rustig aan het ‘werk’ kunnen zetten!
Daarna met alle kinderen even buiten gespeeld. De kinderen noemen ons hier ‘lagua’, wat blank persoon betekent. De meeste kinderen kennen mijn naam, althans dat denken ze.. ze noemen me Diana of Rihanna. Een kind wat mij nog wel ‘lagua’ noemt, krijgt het van de andere kinderen te horen dat het toch echt Diana/Rihanna is!
In de loop van de dag begon ook ik me steeds beroerder te voelen. Om 13.00 uur hadden wij lunchpauze, ik ben op bed gaan liggen en ben er ook niet meer uitgekomen.
Lynette kwam ’s avonds langs met het nieuws dat er dus een virus op de hospice hangt. Samen met Chris ie besloten dat niemand van ons meer naar de hospice mocht komen, voordat de anderen ook de infectie zouden oplopen.
Donderdag werd ik beroerd wakker. Toch maar snel wat kleren aangedaan en naar de hospice gelopen. Al een week of twee heb ik namelijk een rare plek aan de binnenkant van m’n been. Abrie van de hospice kon mij naar een kliniek in de township brengen. Eenmaal op de hospice kon ik het toch niet laten om heel even bij de kinderen te kijken. Bij de kliniek aangekomen was het weer erg druk, maar als enige blanke in de township, mocht ik toch mooi even voor! Sharon, de verpleegkundige, keek naar m’n been en zei al meteen; ‘wormen!’.
Ik heb een kuur ervoor gekregen; een tablet, wat echt heel smerig was! Ik was al misselijk, maar toen helemaal! En over drie weken moet ik de volgende innemen en een of ander zalfje.
Bij het idee dat ik wormen heb, ging ik toch maar even googlen wat ik nu precies heb. Gelukkig zijn het dus geen echte wormen, maar is het een ringworm. Dit is een soort infectie, wat ik blijkbaar ook door een van de kinderen van de hospice heb opgelopen.
Terug bij de B&B weer meteen m’n bed ingedoken. ’s Avonds hadden we een surprise party voor Jolijn geregeld, aangezien zij zaterdag jarig is. Ondanks dat ik ziek was, wel een leuke avond gehad, maar ik was blij dat ik m’n bed weer in kon!
Vrijdag heb ik het rustig aangedaan en geprobeerd een beetje uit te zieken. De volgende dag, zaterdag, was namelijk de ‘echte’ verjaardag van Jolijn. Deze heeft zij bij Lynette thuis gevierd. En daar heb ik voor het eerst weer sinds hele lange tijd een blanke baby vast gehouden!
Die avond waren we weer op tijd thuis, gezien het stormachtige weer en omdat op zondag de wekker om 5.15 uur weer ging. Op dat moment had ik toch wel heel even spijt dat ik de avond daarvoor ‘ja’ gezegd had. Aangezien het Pasen was en de mensen hier behoorlijk gelovig zijn, zijn we naar een of ander paasritueel geweest. Heel veel stelde het niet voor, wel hebben we een mooie zonsopgang gezien. En om 7.30 uur lag ik weer lekker in m’n bed.
Om 11.00 uur kwamen Marthie en haar man Hennie ons ophalen om naar Potchefstroom te gaan, om weer te shoppen. De afgelopen weken ben ik daar iets te vaak geweest, dus niks nieuws meer kunnen krijgen. En ze gaan hier de winter in, dus alleen maar warme kleren in de winkels.
’s Middags hebben we met z’n allen geluncht, waarna we weer naar huis toereden.
Onderweg kwamen we nog wat zebra’s en giraffen langs de kant tegen, toen kreeg ik weer even het idee dat ik in Afrika ben!
’s Avonds hebben we pizza gehaald en daarna wilden we film kijken, maar helaas deed de stroom het weer eens niet. En zoals men hier op de eerste dag dat ik aankwam zei: “This is Africa; sometimes it’s work, but most of the time it doesn’t work!”.
Maandagochtend werd ik wakker en het eerste wat ik moest doen was paaseieren zoeken..
En eindelijk was deze dag het zonnetje er weer eens, dus lekker in de zon gezeten met z’n allen totdat het 13uur was.. Ineens werd het wel heel donker en nog geen vijf minuten later was alles wit van de hagel! Na de hagelbui zijn we gewoon weer in onze bikini buiten gaan zitten in de hoop toch nog een beetje bruin te worden hier!
‘s Avonds zouden we jakhalzen gaan schieten, maar ook toen werd het weer heel slecht. Dus zijn we bij het B&B gebleven en kwamen Abri, Marizaan, Barbara en Faure bij ons eten.
En dinsdag mochten we dan weer eindelijk naar de hospice toe! Helaas is dat alweer mijn laatste weekje! Ook de moeders zijn erg teleurgesteld na het horen dat dit mijn laatste dagen hier zijn: “What?! Oh no, you can’t go!” and “I can’t believe that you are going back!”.
Maar helaas is het toch echt zo. De tijd is voorbij gevlogen!
Morgen is het hier Freedom Day, dus weer een dagje vrij. Donderdag en vrijdag zijn mijn allerlaatste dagen op de hospice. Maandag is het hier namelijk Workers Day (ja ze verzinnen hier vanalles om ook maar een dagje vrij te zijn) dus vrijdag is het echt tijd om afscheid te gaan nemen…
Sophia, een moeder van de zozo’s, kwam mij in de ochtend roepen om te komen kijken; alle kinderen waren aan het krijten op het krijtbord. Heel blij en trots liet zij mij dit zien en vertelde dat de kinderen hun naam aan het leren schrijven waren … Die opdracht is dan weer wat te hoog gegrepen voor peuters, maar ze doet in ieder geval iets met mijn programma!
Dinsdag ben ik alleen met Jolijn naar de hospice gegaan; Maartje voelde zich ook niet goed en Eefje en Danique waren nog in het ziekenhuis.
Samen hebben we de kinderen van de zozo’s en de baby’s in bad gedaan. En bij ongeveer elk kind waarbij ik de luier uit deed, zat ook ik onder de diarree!
’s Avonds kwamen Maggie, haar man, kinderen en de oppas ons ophalen om Eefje in het ziekenhuis in Klerksdorp te bezoeken. Zij moest nog een nachtje blijven en Danique is met ons weer mee naar huis toegegaan.
Dinsdag op woensdag is ook Maartje erg ziek geworden. Eenmaal bij de dokter geweest, bleek dat ook Maartje een virus had opgelopen, dezelfde als Eefje.
Op de hospice kwam Sophia naar me toe met de vraag: “Can you help me?”. Zij ging ergens in een ander ruimte poetsen en het bleek dus dat ik de zozo groep van haar over moest nemen. Erg leuk, maar wel lastig als je nog steeds de Sotho taal van de kinderen niet kent. Maar uiteindelijk, na veel gebaren, heb ik toch alle 16 peuters rustig aan het ‘werk’ kunnen zetten!
Daarna met alle kinderen even buiten gespeeld. De kinderen noemen ons hier ‘lagua’, wat blank persoon betekent. De meeste kinderen kennen mijn naam, althans dat denken ze.. ze noemen me Diana of Rihanna. Een kind wat mij nog wel ‘lagua’ noemt, krijgt het van de andere kinderen te horen dat het toch echt Diana/Rihanna is!
In de loop van de dag begon ook ik me steeds beroerder te voelen. Om 13.00 uur hadden wij lunchpauze, ik ben op bed gaan liggen en ben er ook niet meer uitgekomen.
Lynette kwam ’s avonds langs met het nieuws dat er dus een virus op de hospice hangt. Samen met Chris ie besloten dat niemand van ons meer naar de hospice mocht komen, voordat de anderen ook de infectie zouden oplopen.
Donderdag werd ik beroerd wakker. Toch maar snel wat kleren aangedaan en naar de hospice gelopen. Al een week of twee heb ik namelijk een rare plek aan de binnenkant van m’n been. Abrie van de hospice kon mij naar een kliniek in de township brengen. Eenmaal op de hospice kon ik het toch niet laten om heel even bij de kinderen te kijken. Bij de kliniek aangekomen was het weer erg druk, maar als enige blanke in de township, mocht ik toch mooi even voor! Sharon, de verpleegkundige, keek naar m’n been en zei al meteen; ‘wormen!’.
Ik heb een kuur ervoor gekregen; een tablet, wat echt heel smerig was! Ik was al misselijk, maar toen helemaal! En over drie weken moet ik de volgende innemen en een of ander zalfje.
Bij het idee dat ik wormen heb, ging ik toch maar even googlen wat ik nu precies heb. Gelukkig zijn het dus geen echte wormen, maar is het een ringworm. Dit is een soort infectie, wat ik blijkbaar ook door een van de kinderen van de hospice heb opgelopen.
Terug bij de B&B weer meteen m’n bed ingedoken. ’s Avonds hadden we een surprise party voor Jolijn geregeld, aangezien zij zaterdag jarig is. Ondanks dat ik ziek was, wel een leuke avond gehad, maar ik was blij dat ik m’n bed weer in kon!
Vrijdag heb ik het rustig aangedaan en geprobeerd een beetje uit te zieken. De volgende dag, zaterdag, was namelijk de ‘echte’ verjaardag van Jolijn. Deze heeft zij bij Lynette thuis gevierd. En daar heb ik voor het eerst weer sinds hele lange tijd een blanke baby vast gehouden!
Die avond waren we weer op tijd thuis, gezien het stormachtige weer en omdat op zondag de wekker om 5.15 uur weer ging. Op dat moment had ik toch wel heel even spijt dat ik de avond daarvoor ‘ja’ gezegd had. Aangezien het Pasen was en de mensen hier behoorlijk gelovig zijn, zijn we naar een of ander paasritueel geweest. Heel veel stelde het niet voor, wel hebben we een mooie zonsopgang gezien. En om 7.30 uur lag ik weer lekker in m’n bed.
Om 11.00 uur kwamen Marthie en haar man Hennie ons ophalen om naar Potchefstroom te gaan, om weer te shoppen. De afgelopen weken ben ik daar iets te vaak geweest, dus niks nieuws meer kunnen krijgen. En ze gaan hier de winter in, dus alleen maar warme kleren in de winkels.
’s Middags hebben we met z’n allen geluncht, waarna we weer naar huis toereden.
Onderweg kwamen we nog wat zebra’s en giraffen langs de kant tegen, toen kreeg ik weer even het idee dat ik in Afrika ben!
’s Avonds hebben we pizza gehaald en daarna wilden we film kijken, maar helaas deed de stroom het weer eens niet. En zoals men hier op de eerste dag dat ik aankwam zei: “This is Africa; sometimes it’s work, but most of the time it doesn’t work!”.
Maandagochtend werd ik wakker en het eerste wat ik moest doen was paaseieren zoeken..
En eindelijk was deze dag het zonnetje er weer eens, dus lekker in de zon gezeten met z’n allen totdat het 13uur was.. Ineens werd het wel heel donker en nog geen vijf minuten later was alles wit van de hagel! Na de hagelbui zijn we gewoon weer in onze bikini buiten gaan zitten in de hoop toch nog een beetje bruin te worden hier!
‘s Avonds zouden we jakhalzen gaan schieten, maar ook toen werd het weer heel slecht. Dus zijn we bij het B&B gebleven en kwamen Abri, Marizaan, Barbara en Faure bij ons eten.
En dinsdag mochten we dan weer eindelijk naar de hospice toe! Helaas is dat alweer mijn laatste weekje! Ook de moeders zijn erg teleurgesteld na het horen dat dit mijn laatste dagen hier zijn: “What?! Oh no, you can’t go!” and “I can’t believe that you are going back!”.
Maar helaas is het toch echt zo. De tijd is voorbij gevlogen!
Morgen is het hier Freedom Day, dus weer een dagje vrij. Donderdag en vrijdag zijn mijn allerlaatste dagen op de hospice. Maandag is het hier namelijk Workers Day (ja ze verzinnen hier vanalles om ook maar een dagje vrij te zijn) dus vrijdag is het echt tijd om afscheid te gaan nemen…
-
26 April 2011 - 19:58
Papa:
hoi Dionne,
weer een heel verhaal. Ik zat net achter de computer om van de toegestuurde foto's weer jpg files te maken toen het berichtje binnen kwam dat je weer iets geschreven had. Nu snel wat foto's bij dit verhaal zoeken zodat er ook beelden bij zijn.
De tijd is inderdaad voorbij gevlogen, voor jou sowieso maar voor ons ook! Zo zit je tegen 2 maanden weg aan te hikken en zo kom je over een week al weer thuis. Hopelijk heb je de laatste paar dagen nog een beetje weer want als ik sommige foto's zie is het niet altijd zonneschijn.
Groetjes, papa xxx -
26 April 2011 - 20:16
Lotte:
Dionne!
Wat ben je goed bezig, zeg! :)
Tijd vliegt voorbij, twee maanden Afrika alweer bijna voorbij..
Hopelijk kun je er je laatste dagen nog goed van genieten, ondanks je 'wormen'.
Heel veel plezier nog en alvast een hele goede reis terug!
Liefs xx
-
26 April 2011 - 20:49
Luc & Fem:
lieverd, zoals anderen ook al zeggen, je 2 maanden Afrika zijn snel gegaan.! je hebt zoveel gezien en geleerd, zowel mooie leuke dingen, als minder aangename ervaringen (brand in township etc)! Je bent een levenservaring rijker geworden, die pakt niemand je ooit meer af.
je hebt veel, heeeel veel gedaan voor de kindjes daar, en dat waardeert iedereen daar, dat weet ik zeker.
goed gedaan meisje, geniet van je laatste week, van alles daar, en helemaal van de kindjes.
maak er nog wat van, we zien je snel weer! dikke kus van Luc en een knuffel van Fem! -
27 April 2011 - 06:53
Mama:
Hoi, Dionne
Wat een leuke fotos weer, ook heel apart van jullie in bikini met al die hagelstenen. Sommige kinderen hebben al dikke truien aan of een muts op, maar ja van 40 graden naar 20 graden dan zullen ze het wel koud hebben. Je hebt ondertussen al heel wat kinderen en babys op schoot gehad en aan je haar friemelen vinden ze ook leuk. Geniet vandaag van je vrije dag ,ik hoop dat je nog een beetje mooi weer hebt en je kunt bijkleuren. En donderdag en vrijdag de 2 laatste dagen met de kinderen, verwen ze nog maar lekker , ze verdienen het!
Dikke kus, mama -
27 April 2011 - 07:56
Anja:
Het aftellen is nou echt begonnen voor je. Je hebt weer leuk geschreven. Mooi om op de foto's het verschil te zien in kleding. De één loopt in een shirtje en de andere in dikke trui met muts. Geniet nog van je laatste dagen daar en ik wens je vast een hele goede terugvlucht.
Liefs,
Anja -
27 April 2011 - 09:37
Larisa:
Lieve Dionne
Wat een prachtig verhaal weer en mooie foto's.
Nog veel succes en plezier de laatste dagen.
liefs van ons -
29 April 2011 - 11:11
Marie-Anne:
Hoi Dionne
Dit is al weer je laatste dag met de kindjes in de hospice. Ze zullen je zeker gaan missen. Maar wij zijn blij dat je weer naar huis komt. Nog een paar dagen om afscheid te nemen van alle bekenden daar en dan hopenlijk een goede vlucht naar huis. Tot dinsdag X Marie-Anne en Rob
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
