Week 6

Maandag (11 april) kreeg ik van Jolijn en Maartje te horen dat er die nacht inbrekers waren geweest. Blijkbaar waren zij daarvan wakker geworden; ze hoorden mensen aan het hek van de voordeur. Dat was natuurlijk even schrikken, zo veilig is het hier namelijk niet altijd, aangezien de township maar een paar meter verderop is!
Eenmaal op de hospice en het zien van de blije kindjes, was ik het eigenlijk al weer snel vergeten.
Leah, de verpleegkundige, vroeg ons mee te gaan naar de kliniek in de township, samen met een baby van de hospice. Sharon, een verpleegkundige van de kliniek, vroeg of we de middag ook wilden komen en of Maartje en Jolijn wilden komen helpen, aangezien zij opgeleid worden als verpleegkundige. Sharon vertelde dat die vanmiddag alleen baby’s kwamen om te wegen, voor controle en voor vaccinaties. Daar denk je toch tegen te kunnen… maar na het zien van een aantal grote naalden in die kleine beentjes van de baby’s, moest ik toch even gaan zitten en zag ineens lijkbleek. De rest van de middag ben ik dan ook maar buiten gebleven. Om 16.00 uur ging, gelukkig voor mij, de kliniek dicht en kwam Chris ons ophalen om in de township te gaan kijken. Toen we eenmaal in de township rondliepen, zagen we ineens veel mensen, en voornamelijk kinderen, wegrennen. Van Chris moesten we snel de auto weer instappen. Blijkbaar was er een gevecht aan de gang waar wij, als blanke mensen, niet levend uit zouden komen.
In de avond had oma eindelijk een keer gebeld! Ze had al een paar pogingen gewaagd, maar telkens op het verkeerde knopje gedrukt, haha! Toch leuk om ook je oma even te spreken als je zo ver weg zit…

Dinsdagochtend zijn de peuters van de zozo groep en de baby’s weer in bad geweest. Vorige week huilden zij nog, omdat zij het eng vonden om in bad te gaan.. nu huilden zij omdat ze niet meer uit het bad wilden!
Ook was er die dag een nieuw kindje op de babygroep gestart. Op de vraag wat de naam van het kind was, kon geen een van de ‘moeders’ hierop antwoorden. Bij de verpleegkundige Leah lagen wat papieren op tafel; zijn naam is Thabo en is vier maanden oud. Achteraf hoorde ik dat Thabo het zoontje is van de zus van Anton (een jongen van Grade R). Toen ik de eerste week Anton thuis opgezocht heb, lag zijn zus daar doodziek op bed.. geen goed teken dus!
Die middag was er weer een dokter voor me langs geweest om ook even te kijken naar m’n oog. Helaas kon ook zij niks meer doen. Als het goed is, staat er vrijdag een afspraak gepland bij de oogarts.
Maartje en Jolijn waren deze dag naar de kliniek in de towship geweest, voor hun opleiding. Die dag kwamen er moeders en baby’s voor controle en vaccinaties, veel kindjes met diarree door het vervuilde water wat ze drinken. En er kwamen wat tieners voor de prikpil.
Een meisje van 19 jaar oud, was gekomen voor een zwangerschapstest. Deze bleek negatief te zijn; boos en overstuur liep ze weg. Jonge meiden uit de township proberen hier zwanger te raken, maakt niet uit van wie, alleen maar om aanzien te hebben.

Woensdagnacht werd ik wakker gebeld; Jolijn en Maartje wilden graag bij Lynette gaan slapen. Aangezien ze nogal wat angst hadden rondom de poging tot inbraak.
Op de hospice was er een meeting voor de ouders. Welke voor de allereerste keer plaatsvond. Men sprak onderling Sesotho, een taal dat afstamt van de Sotho bevolking. De ‘moeders’ van de hospice gaven af en toe een samenvatting voor ons in het Engels.
In de meeting werd onder andere besproken dat de kleren die vanuit de hospice mee worden gegeven dus niet bedoelt zijn voor de broertjes en/of zusjes van dat kind. Ook de schone luiers waarvan er dagelijks twee worden meegegeven, maar ook op vrijdag dat men een voorraad heeft voor in het weekend, deze niet voor niks zijn. Regelmatig ontvangen we de kinderen op de hospice in een vieze luier. Dit is waarschijnlijk de laatste luier geweest die wij de dag van te voren hebben aangetrokken. Ook werd het voorval van in bad besproken. Chris vroeg aan mij de namen te noemen, eerlijk gezegd had ik ook geen idee hoe zij heetten. Ik kon ze wel aanwijzen, maar dit vond ik echt niet kunnen. Chris besprak duidelijk dat de ouders geen seks meer mogen hebben in het bijzijn van de kinderen en dat ze dit maar moeten doen wanneer de kinderen liggen te slapen.
Ten slotte legde Leah uit wat wij, de blanke personen, op de hospice kwamen doen en Chris en Leah bedankten ‘ons’ voor wat wij doen op hospice en al het materiaal dat wij voor hen gekocht hebben. Dus Marloes, Monique en Martina; jullie zijn er wel niet meer bij, maar bij dezen ook jullie bedankt voor de bijdrage aan de hospice!
Uiteindelijk heeft de meeting de hele ochtend geduurd. Het was een lange zit, aangezien we niks van de Sotho taal kunnen maken. Ondanks dat was het in mijn ogen erg zinvol. Hopelijk zien zij dit ook in en zetten ze dit voort.

En ook donderdagnacht om 4.00 uur werd ik weer wakker gebeld door Jolijn; “Hoorde jij dat ook?”. En als ik eenmaal slaap, dan slaap ik ook echt, dus natuurlijk had ik helemaal niks gehoord. Samen hebben we door het huis gekeken. Om 6.15 was het laatste telefoontje… en toen kon ik nog een half uur slapen! Ik was dus erg vrolijk die ochtend, maar bij aankomst op de hospice gaf Elizabeth meteen Dineo mij in de handen, met de woorden; “Here is your child!”, waarmee de tranen in een keer weg waren en het blije gezichtje van Dineo weer kwam. Dat maakte een hoop goed! :)
Ook kwam Elizabeth vanmorgen zelf aangeven om de kinderen in bad te doen en of ik haar wilde helpen! Stiekem hebben we dus toch een beetje indruk gemaakt op de mensen hier.
Bij het buitenspelen wat speelgoed meegenomen; skippyballen, hoepels en spullen voor in de zandbak. Nooit gebeurd dit, althans niet wanneer ik actie onderneem, dus wanneer het dan wel gebeurd ontstaat er een chaos. Kinderen die elkaar duwen, trekken, slaan, schoppen etc. Zelfs een kind dat in zijn rug gebeten werd, omdat het andere kind even niet het speelgoed kreeg wat hij graag zou willen hebben…
Tijdens de lunch van de kinderen gaf de moeder van Grade R aan dat zij niet goed wist hoe om te gaan met het gedrag van Anton. Ik heb haar wat tips gegeven en zij vroeg mij of ik haar hierbij kon helpen. Ik heb tevens aangegeven dat een dagstructuur zal helpen. Dit wilde ze natuurlijk niet zelf doen. Op de vraag hoe zij in gedachte heeft hoe het eruit moet komen te zien, wilde ze graag alles wat mogelijk is, haha. Weer een taakje erbij dus!
’s Middags de township weer in geweest. Een jongentje van de babygroep was vandaag niet aanwezig. De ‘reden’ die moeder gaf was dat zij geen kleren voor hem had die dag, vandaar dat hij niet naar hospice kon komen. Echt waar, de slechtste smoesjes bedenken ze hier om hun kind maar niet naar de hospice te sturen, en waarom…? Geen idee!
Daarna zijn we bij de moeder van Grade R langsgegaan, hier had zij mij namelijk in de ochtend al om gevraagd. Zij woont in een van de luxe huizen uit de township; zelfs een plasma-tv in de woonkamer! Niet alleen de verschillen tussen blank en zwart zijn blijkbaar zo groot, ook verschillen de zwarten uit de township enorm van elkaar.
Ten slotte reden we langs de begraafplaats. Deze is nog geen twee jaar geleden geopend en is nu al gesloten, omdat hij vol is, wegens de hoogte sterfte aantallen.

Vrijdagochtend werd ik om 8.00 uur opgehaald door Abrie om te vertrekken naar Klerksdorp, naar het ziekenhuis Wilmedpark, een ‘privaat hospitaal’. Om 9.00 uur had ik een afspraak bij de oogarts; Dr. Gill.
Na ruim een half uur wachten, was ik eindelijk aan de beurt. Eerst testte een soort doktersassistent mijn oog. Meteen werd de oogsterkte getest en ik hoef in ieder geval geen bril! Na de test en weer driekwartier gewacht te hebben, kwam dan toch eindelijk Dr. Tony Gill. Tony voelde zich vereerd om een Nederlander te mogen ontvangen en was ook erg geïnteresseerd in mijn dagelijks leven in Nederland en het werk wat ik doe voor de Stichting Kinderen van Viljoenskroon Hospice. Ook de drie mensen die mij geholpen hebben waren erg enthousiast over het feit dat ze Afrikaans met mij konden praten!
Na weer een aantal testjes bleek dat mijn ogen uitgedroogd zijn. Je ogen hebben een soort traanvlies. Deze traan blijft na het knipperen tussen de 15 en 45 sec. en wordt na het knipperen telkens aangevuld. Bij mij trekt, na het knipperen, deze traan binnen 1 sec. al weer weg. Een flinke uitdroging dus! Daarbij gaf hij aan dat in mijn oog een allergische reactie te zien is.
Uiteindelijk heb ik nu vier verschillende soorten medicatie ervoor gekregen.
Na het vertrek uit het ziekenhuis, rond 11.00uur moest Abrie nog wat spullen halen voor de hospice. Dit liep alleen niet zo, zoals het moest gaan. Uiteindelijk was ik dan ook pas om 13.30 uur weer terug op de B&B. Na de lunch was het niet meer de moeite waard om naar de hospice te gaan, dus helaas niet bij de kids geweest vandaag.
In de avond zijn Abrie, Werner en Fauré nog langs geweest. Daarna op tijd m’n bed ingegaan, aangezien we de volgende ochtend weer om 8.00 opgehaald zouden worden om naar Johannesburg te vertrekken.
Maar helaas, ook deze nacht werd ik om 3.00 uur wakker gebeld. En na een half uur kon ik dan weer eindelijk m’n bedje in. Een paar uur later stond Lynette voor de deur. Die dag hebben we geshopt in Johannesburg. Gelukkig in een overdekte shopping mall, want het was erg slecht weer! In de avond zijn we bij Abrie thuis geweest, samen met Werner, Monique, Faure en een meisje waarvan ik de naam niet meer weet ...
En helaas voor hen kan ik ondertussen het Afrikaans best goed verstaan. Ik heb een test af moeten leggen of ik het wel echt kon; en ja het resultaat: “wow, zij is echt baier goed!”. Haha dus ze moeten voortaan oppassen met wat ze zeggen!

Zondag kon ik na zes weken eindelijk een keer uitslapen! Annie (de huishoudster) had de ochtend vrij gekregen en zou pas om 17.00 uur die middag komen. Maar ja, dan mag je een keer uitslapen en dan word je om 6.00 uur wakker…
Vrij weinig gedaan die dag. Voelde me ook niet helemaal lekker; of door de vele medicijnen die ik dagelijks in moet nemen of door het te weinig slapen van die week. Dus lekker rustig aan gedaan.